Maandag 25 juli Tbilisi-Goght

Maandagmorgen begon niet echt lekker. Sarah had al 2 nachten niet goed geslapen en was niet in d'r humeur. Ondertussen werd de auto bij ons afgeleverd maar ontstond het volgende probleem: de bankpassen en creditcards deden het niet. No money, no car. De telefoonverbinding met de Rabo deed het eerst ook niet  maar uiteindelijk toch contact gekregen. Wat bleek, ja kan maar tot €500,- pinnen in het buitenland en €500- opnemen via de bank, per dag. Aha, dat verklaard waarom het niet ging lukken.

Na ruim een uur vertraging gingen we op pad. Eerst de stad uit zien te komen, en dan de juiste weg zien te vinden. We hebben een goede kaart, maar in de steden waardoor de 'snelweg' heen loopt is het toch lastig om de weg te vinden. Jan Dirk had vooraf al een app op de telefoon gezet waarmee we offline de route kunnen zien. Ideaal, het heeft ons vaak geholpen! Ter controle keken we met regelmaat waar we zaten, we hebben toch zeker 3x fout gezeten zonder het zelf door te hebben.

Tegen de grens van Armenië aan gaan we flink stijgen. De grens verloopt soepel. Aan de Georgische zijde is de beambte op het eerste gezicht stug, totdat hij Sarah wil zien. We doen het raampje open, Sarah gaat staan, zet haar meest ondeugende glimlach op en geeft de man een handkusje. Een dikke knipoog terug en we mogen gaan. Armenië in is ook geen probleem. Direct na de grens moeten we nog de verzekering van onze auto regelen en gelijk geld pinnen, want het is hier niet bezaaid met veel pinautomaten. Het verloopt vlotjes.

Ca. 2,5 uur na vertrek komen we aan bij Haghpat Monastry. Deze kerk is gebouwd rond 976 en heeft veel grote aardbevingen overleefd. Het monastry is gebouwd halverwege de berg om zo een weids uitzicht over de omgeving te krijgen. Eerst een ijsje eten en wat drinken kopen. De prijzen voor ons gaan omhoog, de prijsjes bij de artikelen kloppen niet voor ons :-) Nu kopen we 2 ijsjes en 2 flesjes water voor nog geen €1,90 dus met deze oplichting kunnen wij dus niet echt zitten. We lopen er ruim een uur rond en genieten van het mooie gebouw, maar zeker niet minder van de mooie ligging.

Daarna rijden we door naar Vanadzor. Hier zien we een grote speeltuin. Het is wel echt een Sovjetspeelpark. Alles van ijzer en behoorlijk gedateerd. Maar de pret is er niet minder om. Na een 3 kwartier moeten we helaas verder, we hebben nog een lange weg voor de boeg. De weg is er na Haghpat niet beter op geworden. We rijden een tijd achter een local aan die duidelijk weet waar de gaten in de weg zitten en waar controles door de politie worden uitgevoerd. We zijn heel blij met onze 4x4 wiel aandrijving. Doordat de auto hoger op z'n banden staat kunnen wij makkelijker door de kuilen heen dan de vele oude lada's die hier nog rond rijden. Vaak nog met van alles bovenop het dak. Als we bijna het centrum uit zijn zien we een grote markt. Ik heb nog aardappels nodig en groenten, dus even gauw wat inslaan. Met handen en voeten weet ik een kilo aardappels en een halve kilo bonen te krijgen voor nog geen €0.30

We rijden verder richting Dilidzjan. De natuur is schitterend! Een woest landschap bijna zonder bomen, waar je diepe scheuren in het landschap ziet, waarschijnlijk door aardbevingen? We weten niet exact waar dit door komt, maar het is het meest aannemelijk. De weg is gelukkig weer een stuk beter geworden. Sarah valt al gauw in slaap, gelukkig ze was er hard aan toe.

Na een uur zien we het Sevan Lake liggen. Dit is het grootste meer van Europa. We hadden hier totaal geen hoge verwachtingen van, maar het is echt schitterend! Donderdag hopen we 1 nacht aan dit meer te verblijven. Ook krijgen nu voor het eerst een echte snelweg! Heerlijk, alleen hoe hard mogen we eigenlijk? Geen idee, we rijden maar met de stroom mee.

Jan Dirk is trouwens geslaagd voor zowel zijn Armeense als Georgische rijbewijs. Inhalen bij een doorgetrokken streep, de lijnen op de weg staan er voor de sier, keren op de snelweg ook geen probleem, voorrang neem je.

We slaan eindelijk de highway in naar onze B&B voor de komende 3 dagen. Wauw wat een omgeving. Nog niet vaak zo'n mooie natuur gezien, met als extra op de achtergrond de enorme berg Ararat! Deze ligt in Turkije, maar is niet vaak zichtbaar, nu wel! Nu nog de B&B zien te vinden. We rijden verkeerd maar als we het vragen aan locals is het ah Sandra! Ze is een Nederlandse die hier samen met haar man een B&B heeft opgezet. Wat een verassing! Het is echt fantastisch ingericht, met een mooi uitzicht.

Er zijn op dat moment 3 Armeense families met kinderen. Een uur later is Jesse al druk aan het spelen met de kids. Ontzettend aardige familie, we hebben een lange tijd met ze staan kletsen.

Het eten van Jesse is inmiddels al een heel verhaal geworden. Wij hadden gevraagd of we het vooraf over konden maken. Wisten wij veel dat Armeniërs alles zwart willen, dus geen bon. Ondertussen hebben hun zelf Sandra gebeld of zij het voor wil schieten buiten ons om. Sandra zegt prima maar ik wil een bon. Oke, dat was dat. Het zou vanmorgen om 7.00 uur geleverd worden. uiteindelijk is het er nog niet als wij op 19.00 uur aankomen. Ze heeft al verschillende keren gebeld, wat blijft verkeerd geleverd zeggen ze. Ze gaat flink te keer, en we krijgen een toezegging dat het vannacht om 2.00 uur geleverd wordt. We gaan het zo zien...

Vanmiddag zal ik proberen wat foto's te uploaden.